معنی آیینه پیل در لغت نامه دهخدا

آینۀ پیل:، ز آیینۀ پیل و هندی درای، خروش و نوا رفته تا دور جای.، شمسی (یوسف و زلیخا).، ز آیینۀ پیل و زنگ شتر، صدف را شبه رست بر جای دُر.، نظامی.، شغبهای آیینۀ پیل مست، همه شانه بر پشت پیلان گسست.، نظامی.، و رجوع به آینۀ پیل شود

معنی آیینه پیل در فرهنگ فارسی معین

طبل یا دُهُل بزرگ که آن را بر پیل می نواختند، جرس و زنگی که بر پیل می آویختند

معنی آیینه پیل - جستجوی لغت در جدول جو

آیینه پیل

لغت نامه دهخدا

آیینه پیل

فرهنگ فارسی معین

آیینه تال

آیینۀ چینی، آیینه ای که از قطعۀ آهن یا فولاد صیقل شده می ساخته اند، آیینۀ حلبی، آیینۀ رومی، آیینۀ رویین

فرهنگ فارسی عمید

آینه پیل

(یِ نَ / نِ یِ)

دهل یا طبل بزرگ که آن را بر پیل مینواخته اند. و بعضی گفته اند جرس و درای و زنگ است که بر پیل آویزند:
از ابر پیل سازم و از باد پیلوان
وز بانگ رعد آینۀ پیل بی شمار.
منوچهری.
چون بلشکرگه او آینه بر پیل زنند
شاه افریقیه را جامه فرو نیل زنند.
منوچهری.
فروغ آینۀ پیل تو بروز نبرد
برون برد ز عذار قمر غبار کلف.
بدر چاچی.
و رجوع به آیینۀ پیل شود

لغت نامه دهخدا

آیینه تال

(نَ / نِ یِ)

آیینۀ تل. آیینۀ حلبی. آیینۀ رویین

لغت نامه دهخدا

آیینه پیرا

(رُ بَ دَ / دِ)

آیینه افروز

لغت نامه دهخدا

آیینه پیرا

آنکه آیینه روشن کند روشنگر صیقل آینه افروز

فرهنگ لغت هوشیار

معنی آیینه پیل - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما